Dit pand is gebouwd als winkel en stond vroeger andersom. De voorkant was dus aan de andere kant. Het grote raam werd gebruikt als etalage van de kruidenierswinkel waar elke week nieuwe producten werden uitgestald.
Voor de oorlog was het de kruidenierswinkel/woning van het echtpaar Mame Banga en Betsje Wouda.
Na de oorlog betrok de familie Tuma het pand. In de begin van de 70’er jaren van de vorige eeuw werd de winkel verplaatst naar de Grutte Loane en sindsdien wordt het pand gebruikt als woning.

Winkels werden in de jaren vijftig langzamerhand ondergebracht bij overkoepelende winkelketens. Zo werd Eelkje Tuma regelmatig bezocht door een vertegenwoordiger van VéGé. ,,In Engwierum bestond al een VéGé en het zou mooi zijn als elk dorp een VéGé zou hebben”, aldus de vertegenwoordiger. Maar Eelkje Tuma had een beter gevoel bij de winkelketen Vivo (Vrije in- en verkoop organisatie). Op 22 augustus 1959 werd de winkel Vivo feestelijk geopend. De winkel werd voor een deel bevoorraad door groothandel ‘Tunenga fan de Grutte Pôle’. Verder stonden op geregelde dagen van 11.00 tot 15.00 uur vrachtrijders op De Merke in Dokkum waar de leveranciers hun waar naar toe brachten. De vrachtrijders brachten vervolgens de goederen weer naar de winkeliers in de wijde omtrek. Eén van de vrachtrijders had, zoals veel mensen in die tijd, een toepasselijke bijnaam: Sytse Slak, vanwege zijn trage manier van rijden.

De winkel van Tuma was niet enkel en alleen een kruidenierszaak, maar had nog vele andere functies. Regelmatig was mem Eelkje of één van de kinderen (Sikke, Jantje en Pietje) onderweg naar Dokkum om boodschappen voor de klanten te doen die niet in het dorp te koop waren. Verder gingen de klanten van Eelkje ook zelf wel naar de stad voor boodschappen en kochten daar soms bij bijvoorbeeld Kingma ‘op krediet fan Tuma’. Dit betekende dat zij hun inkopen deden en betaalden waarbij Eelkje dan een bepaald percentage van de opbrengst verdiende. Er waren echter ook klanten bij die eveneens ‘op krediet fan Tuma’ inkopen deden, maar niet contant betaalden. Eelkje moest dan vervolgens het verschuldigde bedrag later bij deze klanten innen en terugbetalen aan Kingma. Het kwam regelmatig voor dat de rekening nooit werd vereffend.